(Hebreeën 12: 7)

In de pastorie volgen wij het programma 'Kamp Van Koningsbrugge'. Je moet weleens wegkijken en je oren dichtstoppen als er bepaalde krachttermen voorbij komen, maar het is mooi om te zien wat er met individuen en met een groep gebeurt, met burgers die willen weten of ze 'commando-waardig' zijn. Wat me bijzonder is bijgebleven is de keer dat de cursisten tien kilometer lang moesten sjouwen met munitiekisten en jerrycans gevuld met water. Terwijl de groep er doorheen zat, en er met regelmaat pijnkreten door de lucht vlogen, ging er geen bagage
af maar kwam er om de zoveel kilometer juist gewicht bij. Presentator Jeroen van Koningsbrugge, die de extra ballast in de handen van de deelnemers moest drukken, had het er zichtbaar moeilijk mee. Instructeur Ray daarentegen keek er compleet anders tegenaan en noemde het extra gewicht 'een cadeautje' voor de deelnemers. Is Ray dan soms masochistisch ingesteld; houdt hij ervan om mensen pijn te bezorgen. Nee, het bleek anders te liggen: "Let maar eens op wat er met jezelf gebeurt en wat er met de groep gebeurt!" Ongekende reserves komen voor de dag en op zo'n moment wordt duidelijk dat het alleen echt niet gaat lukken, dat je de opdracht alleen met de hulp  van elkaar kunt volbrengen. Een cadeautje, omdat op die manier je karakter wordt gevormd.
Ik moest aan het bovenstaande tafereel denken bij het lezen van het eerste gedeelte van Hebreeën 12. In eerste instantie was er bij mij weerstand. Zowel bij het zien van de tv-beelden als bij het lezen van de Bijbeltekst. Als het goed met je gaat, zijn dergelijke beelden en woorden misschien wel gemakkelijk te 'verwerken', maar wat nu als het juist niet zo goed met je gaat en daar op een gegeven moment nog extra tegenslagen bij komen? Ik vond Ray dan ook echt niet lief, en sommige mensen haken af bij dit soort gedachten: hoe kan een God die liefde is zulke dingen doen, over mensen heen laten komen? Ik denk dan ook dat we voorzichtig moeten zijn met het toepassen van dit Bijbelgedeelte op het leven van een ander of een andere groep. Zelf echter troost het me wel om te mogen weten dat ook een hemelse Vader die je liefheeft je soms wegen doet gaan, en je op plekken brengt, die juist niet gemakkelijk zijn. Denk hierbij ook aan de beproevingen die het volk Israël in de woestijn kreeg te doorstaan. Afbeulende en uitkafferende drill sergeants, als ik ze bezig zie en hoor, gaan mijn tenen er krom van staan. Aan de andere kant: zouden zij helemaal niet om de rekruten geven, of zouden ze ze misschien ergens willen brengen, geschikt willen maken ('vuurproef') om aan te komen? En dat dan ook nog samen, met de groep. Zo is het in ieder geval wel bij God lees ik in vers 10 en 11 van Hebreeën 12. U moet het tekstgedeelte in z’n geheel nog maar eens nalezen!
Wat me bij dit alles het meeste troost is wat er aan het begin van hoofdstuk 12 staat: dat Jezus voorop gaat.
Wie commando wil zijn moet echt alle onderdelen van de training voor zijn rekening nemen. Bij God ligt het anders: sommige trajecten kunnen wij niet lopen en hoeven wij ook niet te volbrengen. De Godverlatenheid heeft Christus voor ons gedragen, en de overwinning op onze aartsvijanden, de duivel, de zonde en de dood, die heeft Hij voor ons behaald.
Houd vol, houd vol.
Hij laat niet los! (Opw. 798)
 

Ds. B.F. (Bas) Bakelaar
juli/augustus 2023