(Markus 5: 27-28)

Op mijn bureau ligt nog het zilverkleurige hangertje. Het zit in een plastic zakje met daarin ook een foto met de beeltenis van de zwarte madonna van Montserrat. U raadt het al, we waren daar tijdens onze vakantie. Breng je een stadsbezoek aan Barcelona, dan moet je zeker ook een bezoek brengen aan het nabijgelegen Benedictijner klooster. Het ligt aan het eind van een redelijk steile bergweg met tal van bochten. Een rit die beloond wordt met een prachtig uitzicht, zeker als je met de kabelbaan naar het nog hoger gelegen bergstation gaat. Toen wij daar waren werden we zelfs verrast door het plotseling opduiken van een heuse steenbok! De echte bedevaartganger komt echter niet daarvoor. Nee, die komt voor de dame die achter de basilica op de troon zit. Je moet wel geduld hebben om haar te kunnen zien. We stonden in de rij achter een klas met jonge tienermeisjes. Druk pratend, gebarend en lol trappend brachten ze hun tijd daar door. Tot op het moment dat ze aan de beurt waren en, met een trede omhoog, oog in oog stonden met Onze Lieve Vrouwe van Montserrat. Intens en verwachtingsvol keken ze het beeld aan, gingen door de knieën en pakten de bol in de hand van de Mariafiguur vast. Sommigen kusten deze zelfs. Verbaasd en verwonderd sloeg ik dit tafereel gade.

Eenmaal thuisgekomen keek ik alles nog eens op mijn gemakje door. Ik las toen ook de tekst die samen met hangertje in het plastic zakje zat: "Saint Mary greets all those who come tot worship Her. Welcome. May your stay bring a pleasant memory and may you keep in your heart the peace and joy that emanate from this monastery-sanctuary and the Holy Omage of Our Lady of Montserrat". Waren de meisjes daar voor gekomen, om Maria te aanbidden, te vereren en om daar ook een bepaalde vrucht van mee naar huis te nemen? En was er tijdens het stille moment voor de beeltenis van de Vrouwe ook een concreet gebed voor hun eigen leven en dat van hun geliefden in hun hart geweest?
In de museumgids lees ik dat de bol in de hand van de madonna zinnebeeldig staat voor het heelal. Volgens deze visie heeft zij dat blijkbaar in haar vingers. Blij ben ik met het zinnetje dat daarop volgt. Daar lees ik dat Maria met haar andere hand ons haar zoon Jezus aanbiedt. Jammer dat Hij hier pas in tweede instantie in beeld komt.

Bij de vrouw over wie het gaat in Markus 5 ligt de focus overduidelijk wel bij Jezus. Veel en langdurig had ze geleden. Niet alleen van haar kwaal zelf, bloedverlies, maar ook van de onreinheid, en de bijbehorende bewegingsbeperkingen, die dat in haar tijd en omgeving met zich meebracht. En geleden had ze ook van haar behandelaars, waaronder veel kwakzalvers.
Deze keer is Jezus in de buurt. Iemand van een totaal ander kaliber. Ze heeft lef, want ze doorbreekt de reinigingsvoorschriften en durft iemand die op weg is om een leven te redden op te houden. Al had ze waarschijnlijk niet verwacht dat hij zou stoppen. Het aanraken van Hem, van zijn kleren, dat was volgens de overtuiging van haar hart genoeg om te kunnen genezen. En zo vergaat het haar ook. De vrouw merkt dat haar kwaal acuut is gestopt.
Jezus merkt dat er kracht van Hem uitgegaan is, spreekt haar liefdevol aan als 'dochter' en maakt haar duidelijk dat haar geloof, haar vertrouwen in, en hoge verwachting van Hem, haar heeft behouden. Van Wie verwachten wij het, van wiens kracht of aanraking? Jezus biedt het beste en hoogste: eeuwig behoud!

Zie mij voor U staan, zondig en onrein.
O, Jezus raak mij aan, van U wil ik zijn.
(Opw. 125)

Ds. B.F. (Bas) Bakelaar
september/oktober 2023