(Openbaring 14: 6)

Op de dag dat ik dit schrijf, lees ik dat tienduizenden jonge Russische ICT-ers deze dagen naar Turkije zijn uitgeweken. Dit omdat ze het niet eens zijn met het huidige beleid van hun regering. En het is ook geen probleem in hun vak om elders te bivakkeren, want overal waar er goed internet is, en de laptop opengeklapt kan worden, kunnen ze doen waar ze goed in zijn. Een paar dagen eerder las ik dat de VN een nieuw record bekend hebben gemaakt: meer dan 100 miljoen mensen zijn wereldwijd op de vlucht, waarvan zo’n 8 miljoen uit Oekraïne afkomstig. Van de laatstgenoemde groep zoeken zo’n 6 miljoen mensen een veilige haven buiten de grenzen van hun eigen land.

Een record dat ieder jaar wordt verbroken… Binnen de context van de sport valt er dan iets te vieren en kan de vlag uit. Bij dat steeds toenemend aantal vluchtelingen denken we eerder aan moeite, pijn en verdriet. Toch… toch denk ik dat er wel degelijk mooie dingen kunnen ontstaan. Want is het ook niet verrijkend om met al die verschillende talen en culturen in aanraking te komen? Ik weet, daar zitten ook lastige kanten aan. Maar voelt het niet geweldig dat, als je het Engels enigszins machtig bent, het dan mogelijk is om te communiceren met mensen die afkomstig zijn uit een heel ander deel van Europa of van deze wereld? De ‘kick’ die je daarvan krijgt heeft Bijbelse wortels, want het is een stuk vervulling van het verlangen naar de wereld zoals die was voor het bouwen van de toren van Babel (Gen. 11: 1-9). En die gedeeltelijke vervulling smaakt naar meer!

Gelukkig laat de Bijbel ons meer dan eens dromen. Profeten en zieners reiken ons materiaal daarvoor aan. Joël is er één van. Hij spreekt over een oordeelsdag van God, en ziet door de Geest geïnspireerde jongeren, daaraan voorafgaand, rondgaan. Hun hart en mond is vol met de dingen van God (Joël 2: 28). Misschien mogen we daarbij bijvoorbeeld wel even denken aan EO-jongerendagen in volle stadions. Waar anders het clublied wordt aangeheven, klinken dan liederen over Jezus en zijn bevrijdende evangelie. En nu de wereld – zeker voor jongeren – meer een dorp is geworden, kunnen we ook denken aan contacten tussen individuele gelovigen: Facebook- of Instagram-vrienden die niet hun selfies delen, maar iets goeds over God. En als we daar niet zoveel van zien, laten we er dan voor bidden!

Pinksteren is niet zomaar een ‘losstaand’ feest. Nee, het staat in het kader van Gods voortgaande reddingsplan. Het gaat vooraf aan de terugkomst van de Here Jezus. Dan komt zijn oordeel over de wereld. Daaraan voorafgaand wordt het evangelie verkondigd op de hele aarde, aan elke natie, stam, taal en volk. Dat is dus nu aan de gang! Het is de goede boodschap dat er in het oordeel redding mogelijk is. En die redding is te vinden in en bij Jezus Christus. Straks zullen ze rondom Hem staan, al die verschillende mensen, uit al die verschillende hoeken van de wereld. Dan zullen ze in een hemelse taal Hem bezingen die hun Een en Alles is. Misschien mogen we daar hier en nu alvast al een beetje op vooruitlopen, door het contact met die ander op onze weg te zoeken, met in ons achterhoofd de gedachte: “Misschien staan we daar straks samen wel!”. Dan vind je ook vast wel een taal en een weg om die ander te bereiken, al is het met handen en voeten.

Samen in de naam van Jezus
heffen wij een loflied aan,
want de Geest spreekt alle talen
en doet ons elkaar verstaan.
Samen bidden, samen zoeken
naar het plan van onze Heer.
Samen zingen en getuigen,
samen leven tot zijn eer.

Heel de wereld moet het weten
dat God niet veranderd is.
En zijn liefde als een lichtstraal
doordringt in de duisternis.
‘t Werk van God is niet te keren
omdat Hij er over waakt,
en de Geest doorbreekt de grenzen
die door mensen zijn gemaakt.
(Opw. 167: 1 en 2)
 

Ds. B.F. (Bas) Bakelaar
juni 2022