(Exodus 34: 29)

Een glans op je gezicht, wanneer komt die? Is dat als Max goed gereden heeft op Zandvoort of als je hoort dat Coldplay naar Nederland komt om een serie concerten te geven? Dat zou heel goed kunnen, want Verstappen is een goede coureur en de muziek van de Britse band mag er ook zijn. Bij Mozes gebeurde het toen hij bij God op bezoek was geweest en met Hem had gesproken. Hij had maar liefst veertig dagen in de nabijheid van de Allerhoogste verkeerd. En ook nog eens terwijl hij vastte. Bij elkaar was dat zo’n intense ervaring dat er een glans op zijn gezicht van overbleef die hij meenam naar beneden. Dat is nog wel even wat anders dan een gebruind hoofd na een zonvakantie...

Er zijn nog wel allerlei vragen te stellen over dat glanzende gezicht van Mozes. Allereerst is het opvallend dat hij het in eerste instantie zelf niet doorheeft. Wij kunnen ons dat nauwelijks voorstellen in een wereld vol met spiegels en ruiten waarin je je evenbeeld ziet. Het voorkwam in ieder geval wel dat hij naast zijn schoenen ging lopen door met zijn unieke ervaring te gaan pronken. De mensen zagen het wel, maar hij wist het niet. Dat is misschien wel de mooiste missionaire houding die een mens kan hebben: iets uitstralen terwijl jezelf er niet eens bewust van bent!

Verder had de glans die Mozes op zijn gezicht meedroeg ook iets in zich wat blijkbaar schrik aanjoeg. Iets van huiver, die een kleine mens kan hebben voor de Allerhoogste, zat daar blijkbaar in. Iets van groot ontzag en ook wel vrees, omdat God zich op de top van de Sinaï als een verterend, opetend vuur heeft geopenbaard (Exo. 24: 17). Dat kwam gevaarlijk en dreigend over, en het leek wel alsof Mozes daar iets van meegenomen had, op de weg naar beneden. Dan kun je misschien beter wat uit de buurt blijven, of in ieder geval afstand houden, zoals bij corona, en er niet recht inkijken, zoals wij ook niet bij de zon doen.

De glanzende huid van Mozes had dus iets dubbels in zich, waardoor hij besluit om zijn gezicht voortaan met een doek te bedekken als hij onder de mensen is en die sluier weer af te doen als hij voor het aangezicht van de Here God verschijnt. Over deze mysterieuze glans zullen er vragen blijven. Uit de tekst wordt duidelijk dat hij niet kortstondig was, maar dat Mozes hem een poos bij zich heeft gedragen. Maar hoe lang precies, dat is onduidelijk, waarschijnlijk niet gedurende de hele woestijnreis.

Een glans op je gezicht nadat je bij God bent geweest, vreugde in je leven omdat je, door genade, in zijn nabijheid mag verkeren, dat zijn heel mooie dingen.H et zijn kostbare zaken, die je mag koesteren, al zal de uitstraling ervan sommigen ook schrik aanjagen. Als dat het geval is, moeten we misschien niet gelijk de sluier helemaal afdoen, maar meer stukje bij beetje. En zo, rekening houdend met de verblindende kracht van het evangelie, verstandig verantwoording afleggen van de hoop die in ons is (1 Pet. 3: 15). Dan verblinden we niet, en respecteren we zowel Gods glans als de ander met wie we in gesprek zijn.

Ds. B.F. (Bas) Bakelaar
oktober 2022