(Mattheüs 28: 19-20)

'Nieuwe wegen', die moesten door de discipelen van Jezus worden ingeslagen. Zelf hadden ze dat niet bedacht en zaten ze daar waarschijnlijk ook niet op te wachten. Als vissers hun vertrouwde meer van Galilea verlaten, dat was al een hele stap geweest. Toch hadden ze het gedaan. 'Volg mij!' had het uit zijn mond geklonken, en ze waren gegaan. Waarom? Nou, ik stel me zo voor dat er enerzijds in zijn stem een bepaald gezag had doorgeklonken, met als gevolg het gevoel dat je moet gehoorzamen, dat je gewoonweg niet kán weigeren. Anderzijds had er ook van alles in die roepende stem doorgeklonken waardoor ze wisten en voelden dat ze het met hem wel durfden te wagen, ook toen ze geroepen werden om de landsgrenzen over te gaan, de wijde wereld in.

Poeh, de wereld in, de grenzen over. Naar volken en mensen toe die ze nog nooit ontmoet hebben, over wie ze nog helemaal niets weten. Een bieb was er nog niet, internet evenmin. Bijna niks weten, je nauwelijks kunnen voorbereiden, en dan toch moeten gaan, hoe doe je dat? Waar haal je daarvoor de kracht en de moed vandaan? Misschien denk je dat ook weleens. Als je in je leven een stap moet gaan zetten, waar je gigantisch tegenop ziet. Nee, niet naar het buitenland, en ook niet de grenzen over. Maar wel weg van die plek waar je veertig, vijftig of nog meer jaren van je leven hebt doorgebracht.

Er wordt weleens gezegd dat je een oude boom niet moet verplaatsen, omdat hij zo diep geworteld is, dat hij op die nieuwe plek dood zal gaan. Daar zit best wel wat in, maar soms heb je eenvoudigweg geen keuze, is het niet verantwoord om op die vertrouwde plek te blijven, niet naar jezelf toe, of niet naar de mensen toe die voor je zorgen. Wat immers als je iets gaat mankeren? Soms kan het ook gewoonweg niet anders, word je ingehaald door de achteruitgang van je gezondheid, die soms onverwacht snel kan gaan.
Naar een appartement. Naar een aanleunwoning. Naar  een plek waar extra zorg direct in de buurt of in huis is. Nieuwe wegen inslaan. Waar haal je de moed, de kracht en het vertrouwen daarvoor vandaan? Nou, als we Jezus aanhalen, Hem citeren, dan moeten we het ook wel helemaal doen hè. Niet zomaar wat weglaten. En zeker niet dat laatste vers van het Mattheüsevangelie, die rijke belofte die Jezus aan zijn grote opdracht vastkoppelt: "En zie, Ik ben met u al de dagen, tot de voleinding van de wereld". En dan nog het woordje 'amen': het is waar en zeker. Ik kan erop vertrouwen!

Jezus geeft zijn leerlingen dus niet alleen de opdracht om de wereld in te trekken, maar zegt er gelijk bij dat Hij die de dood, de zonde en de duivel heeft overwonnen, er Zelf op al die plekken bij zal zijn, bij ís! En die belofte geldt voor allen die Hem in hun leven willen volgen. Dus ook voor jou op die dag dat je de plek waar je zo lang gewoond hebt, moet achterlaten. Jezus gaat dan mee, is aan je zijde. Veel verschil maakt dat. Alle verschil! 'Nieuwe wegen', we zitten er niet altijd op te wachten, maar soms moeten ze ingeslagen worden. Als dat voor jou geldt, vertrouw dan op God. Hij wil de weg voor je banen, en gaat met je mee!
 

Ds. B.F. (Bas) Bakelaar
maart/april 2024