(Psalm 130: 5-6)

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar persoonlijk vind ik het er in ons land de laatste tijd niet leuker op geworden. Tijdens de corona-epidemie was er gedwongen afstand tussen de burgers van ons land. Nu die episode ten einde is gekomen, lijkt het wel alsof er in de onderlinge omgang een bepaalde afstand is blijven bestaan. En ook dat dit niet altijd erg wordt gevonden, in zekere zin geaccepteerd is. Daarnaast lijkt er een trend te zijn ontstaan van het elkaar aan de schandpaal nagelen. Natuurlijk is het goed als ernstige misstanden worden blootgelegd, maar je vraagt jezelf wel af wat er achter deze ontwikkeling zit. Zou het zo kunnen zijn dat het onmacht is die ons doet focussen op de interne dingen, dat onze blik naar binnen draait omdat we aan die oorlog en die hongersnood daar buiten niets kunnen veranderen? Onmacht kan wanhopig maken, maar ook, om toch nog maar iets in de greep te hebben en te houden, aanzetten tot een onredelijk kritische en liefdeloze houding naar anderen toe.

In wat voor tijd leven we eigenlijk, zo aan het eind van 2022? In 2 Timotheüs 3: 3 lezen we over mensen 'zonder natuurlijke liefde', en in Mattheüs 24: 12 over 'de liefde van velen die zal verkillen'. In beide gedeelten gaat het over 'de laatste dingen', over de periode die voorafgaat aan Jezus' Wederkomst. Zijn de bovenstaande trends in de maatschappij tekenen dat we al in die eindtijd leven?  In de eerste plaats zou ik daar bevestigend op willen antwoorden, want die periode is al begonnen direct na de Hemelvaart van Jezus. In de tweede plaats zou ik hier willen oproepen om onze kalmte te bewaren, omdat je een verschil moet maken tussen voorweeën en echte geboorteweeën. Te vroeg te veel opwinding zou wel eens ten koste kunnen gaan van ons geduld. En het kan best zijn dat juist die eigenschap in deze 'nacht' van ons gevraagd wordt. Het zijn immers geduld en volharding die 'wachters op de morgen' (Psalm 130: 6) op de been houden!

Hoe kijkt u eigenlijk naar de tijd? De Bijbel hanteert niet het bekende schema van opgaan, blinken en verzinken. Nee, het einde van de dingen is volgens de Schrift ook een voltooiing. God, mensen en dingen komen uiteindelijk tot hun doel. Er is een nieuwe wereld in aantocht. En dat is geen angstscenario waarvoor we moeten vrezen, maar een geboorte waarnaar we mogen uitkijken.

Tegen het einde van een jaar mogen we dan ook vooral in verwachting zijn, en ons samen voorbereiden op dat wat komt, of beter gezegd: op Hem die terug komt. Als er een kind wordt verwacht, keert op zo’n moment de blik naar binnen: zijn we er helemaal klaar voor, is de kinderkamer gereed, staan wiegje en commode klaar? Wie Jezus verwacht richt daarentegen de blik naar buiten, want heeft Hij niet zelf gezegd dat voor zijn komst vooral één ding moet gebeuren, dat het evangelie verkondigd, dat het verhaal over Hem de wereld in moet? En dat allemaal, omdat God zoveel van ons mensen houdt, omdat Hij overloopt van liefde en in mensen zoals u en ik een welbehagen heeft. Ik wens u een mooi Kerstfeest en Gods zegen voor het nieuwe jaar!
 

Ds. B.F. (Bas) Bakelaar
november 2022